Collectieve chaos; wat doet dat met je kind?

Het nieuws. Bij de bakker, op het schoolplein, de sociale media, je ontkomt er niet aan. We zijn met zijn allen keihard in beweging en dat uit zich in zichtbare ellende. Ook jouw kind vangt van alles op aan beelden, verhalen en gevoelens.

Van de week kwam ik met Seb bij mijn moeder. De natuurramp in Turkije en Syrië was net een dag oud. Ongeloof en verdriet buitelden over elkaar heen. Mijn moeder sprak zich uit over deze verschrikking en vertelde over familie van kennissen die gelukkig de ramp overleefd hebben. Ik wist me geen houding te geven. Seb is 11, dus ja, ik kan hem niet meer afschermen van dat wat zich in de wereld afspeelt. Dat is ook niet wat ik wil doen, maar ik wil hem ook behoeden. De grootsheid van de ramp, met zoveel mensen in onzekerheid, zoveel kinderen op straat, in hoeverre kan hij dit ontvangen zonder dat hij dit internaliseert?

Dat deed me denken. Hoe ga jij hier als ouder mee om? Hoe moet of kan ik hier mee omgaan? Grote gebeurtenissen die onderdeel zijn van ons aller leven. Hoe bespreek je dit met je kind? Weghouden is in ieder geval geen optie. Onmogelijk en onwenselijk. Een kind zal zich ongezien of ongehoord voelen, een eigen verhaal maken. Het kan verdriet, angst of onrust voelen en niet weten wat het daarmee aan moet. Het kind kan zich hierdoor onzeker en onveilig voelen. Het laatste wat je wilt is dat je kind deze emoties vastzet in zijn lichaam!

Open het gesprek, pas je daarbij aan aan wat je bij je kind ziet gebeuren. Wees alert en zorg dat je tijd en ruimte hebt om dit gesprek te voeren. Laat tijdens het gesprek je eigen emoties zien. Laat je kind zijn gedachten onder woorden brengen. Stel vragen en laat je kind jou vragen stellen. Het geeft niet als je geen antwoorden hebt, het is belangrijk dat er ruimte komt voor alles wat er in de gedachten van jouw kind rondgaat. Vind jouw kind het lastig om te vertellen? Maak samen een tekening, laat je kind een verhaal schrijven. Vind een manier om het gesprek alsnog te openen en zo ruimte te geven aan de interne belevingswereld van jouw kind.

Daarbij is het belangrijk dat je je kind voorziet van passende informatie. Leeftijdsgericht en op zijn interesse. Kijk zelf mee zodat je weet wat je kind ziet. Spreek af dat je kind altijd naar je toe kan komen wanneer het zich onrustig voelt of zich zorgen maakt.

En, denk aan jezelf! Uit je zorgen, je ongerustheid, je niet-weten. Beslis hoeveel beelden je kunt zien, hoeveel berichten je binnen kunt laten. Niet omdat je je kop in het zand wilt steken, maar om jezelf intact te houden. Blijf je door de berichten scrollen, of laad je je beter op door naar buiten te gaan?

Realiseer je dat hoe jij je voelt feilloos door je kind wordt opgepikt. 💛