“𝘋𝘦 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘭𝘰𝘷𝘦𝘯 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘳𝘦𝘭𝘥 𝘻𝘰𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘎𝘰𝘻𝘦𝘳𝘵. 𝘐𝘯 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘻𝘦 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘶𝘯 𝘰𝘨𝘦𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘻𝘪𝘦𝘯. 𝘔𝘦𝘵 𝘩𝘶𝘯 𝘷𝘪𝘯𝘨𝘦𝘳𝘴 𝘬𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯𝘳𝘢𝘬𝘦𝘯. 𝘈𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘴𝘯𝘢𝘱𝘱𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳. 𝘌𝘯 𝘢𝘭𝘴 𝘮𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘴𝘯𝘢𝘱𝘱𝘦𝘯, 𝘥𝘢𝘯 𝘳𝘢𝘬𝘦𝘯 𝘻𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘢𝘳.’ ... ‘𝘔𝘦𝘯𝘴𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘬𝘦𝘭 𝘢𝘢𝘯 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘸𝘢𝘳 𝘻𝘪𝘫𝘯. 𝘋𝘢𝘯 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘮𝘢𝘬𝘬𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦𝘳 𝘰𝘮 𝘵𝘦 𝘳𝘰𝘦𝘱𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘦𝘮𝘢𝘯𝘥 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘴 𝘨𝘦𝘬 𝘪𝘴.”
[uit het boek 'Gozert' van Pieter Koolwijk, met rijke illustraties van Linde Faas]
Dit is wat ik zoveel tegenkom. De dieptekinderen, zoals ik hen noem, waar ik mee mag samenwerken. Kinderen die, de platte wereld die volwassenen vaak denken te zien, op een totaal andere manier waarnemen. Die kleuren en geuren kennen, die wij als volwassenen niet kennen of zijn vergeten. Kinderen die met het gemak van een vingerknip (of nog sneller) van de ene naar de andere planeet hoppen.
...School klaagt dat het kind niet geconcentreerd is en denkt aan AD(H)D.
...Vader vindt dat het kind niet aangesloten is en schermt met autisme.
...Moeder maakt zich vreselijke zorgen, want 'dit is toch niet normaal?' en wil het vooral uitgezocht hebben.
En het kind zelf?
Die weet zeker, een diep innerlijk weten, dat wat hij voelt en weet waar is, maar dat het eigenlijk niet waar kan zijn. Want niemand anders heeft dit en praat erover. En als hij er wel over vertelt wordt er hartelijk gelachen en gezegd dat hij zo'n rijke fantasie heeft. Als hij niet alleen in slaap durft te vallen, wordt er gezegd dat hij nu echt oud genoeg is om te weten dat er geen monsters op zijn kamer zijn.
Met als gevolg dat het kind zijn innerlijke weten niet meer durft te volgen. Want dat klopt niet. Hij gaat beter opletten. Stilzitten. Mee doen.
Deze kinderen komen letterlijk in de knoop. Hebben hun kern aan de kant gezet, met alle fysieke en mentale gevolgen van dien. Durven niet meer te vertrouwen op zichzelf en wat zij weten, horen en zien. En eigenlijk ook niet op de wereld om hen heen. En daarbij gaat al hun energie verloren aan doen zoals ze denken dat het van hen verwacht wordt. Wat zoveel van hen vraagt dat ze langzaamaan lijken te vervagen...
Is dit multidimensionaliteit? Is het paranormaal? Is het kind gek of raar? Moet het een naam krijgen? Of is het aan ons volwassenen de taak om in elk contact met een kind open en nieuwsgierig te zijn? Keer op keer. Aandurven dat wat jij denkt dat waar is, misschien wel een heel andere kleur kent. Moed hebben om je vertrouwde beeld, en al je aannames en invullingen daarbij, los te laten.
Wanneer dit bijdraagt aan het welzijn van een hele generatie opgroeiende kinderen, is dit niet zo'n opgave toch?