“Hoe voel ik wat ik voelen moet? Nu lijkt het alsof ik een soort watertankje bij me draag en die blijf vullen tot de druk zo hoog wordt dat mijn hoofd nagenoeg uit elkaar knalt.”
Enige tijd geleden nam deze moeder contact met me op. Moe gestreden. Geen zin en ruimte meer voor wat dan ook. Dit gezin kent drie kinderen die niet, of nauwelijks, in het onderwijssysteem passen.
"Hoe kan ik voelen zonder dat ik mezelf verlies in verdriet, frustratie en machteloosheid? Hoe houd ik mezelf staande terwijl ik wil maken dat ik wegkom? Ik merk dat ik wil vluchten. Misselijk, hoofdpijn, kou. Ik heb al zo lang gevochten, dat ik niet meer kan. Maar ik ben ook boos op mezelf, ik wil dit helemaal niet voelen.”
Ze vervolgt; “Ik wil gewoon dat het beter wordt. Dat dat hele systeem niet werkt zoals het werkt. Maar meer nog wil ik dat mijn kinderen zich goed voelen. Waarom wordt er aan mijn kind gesleuteld? Waarom wordt zij geduwd en getrokken, gepusht en gevouwen tot er niets meer van haar heel is?”
Deze moeder verwoordde exact wat ik de afgelopen dagen zelf voelde. Soms weet ik het namelijk ook niet. Niet wat ik wil voelen, wat ik niet wil voelen. Hoe en of, ik me wil bewegen.
Deze week voelde ik toestemming om stil te staan bij hoe het met mij gaat. Ik schreef er dit over;
Waar blijf ikzelf in het geheel?
Ze zijn allebei alle dagen in huis en om mij heen. Met Stan, de oudste heb ik genoeg aftasten gedaan, wij kennen onze weg. Maar nu met Seb er ook bij, kennen we weer een nieuwe dynamiek. Gekscherend zeg ik tegen vrienden dat wij in een soort verlengde lockdown leven.
Wij met zijn vieren. En meest van de tijd, wij met zijn drieën. Wij en zij met zijn tweeën en ieder met zichzelf. De één vindt dit niet prettig, de ander dat. De één spreekt het uit, de ander laat het sudderen.
En ik?
Ik laveer. Terwijl ik helemaal niet wil laveren. Ik wil tieren en met deuren smijten. Ik wil stil zijn, me terugtrekken en niet meer meedoen. Maar deze opties, zijn geen mogelijkheid...
Dus ik storm naar buiten, waar de kou me om mijn oren slaat terwijl de winterzon me verwarmt. Waar ik ondanks alles wat ik voel, oog heb voor de ijsbloemen op het autoraam. Wanneer ik dat zie, breekt mijn glimlach door. Ik voel mezelf weer. Verbinding met mij. En denk bij mezelf.. 'Als ik die ijsbloemen kan zien, gaat het helemaal zo slecht nog niet.'